مقدمه

 حمد وسپاس فراوان خدايي را سزاوار است که توجه به او صفا بخش دلها و محرک تلاش انسانهاست . خدايي که تکيه گاه زندگي مومنان و روح بخش حيات آنهاست .خدايي که منزه است از هر تصوري که تصور کنندگان نسبت به او دارند و بزرگتر از آن است که در توصيف آيد . خدايي که بر ما منت نهاد و از ميان انسانها پيامبري مبعوث گردانيد تا آياتش را بر ما بخواند و ما را تزکيه و تعليم دهد . خدايي که از سر لطف و رحمت  ، براي هدايت بشر نوري فرستاد (قرآن ) که تبيان و بيانگر همه حقايق است و درمان و شفاي همه دردهاست و هدايت براي متقين است . پروردگاري را سپاس مي گوييم که همه آفريدگانش را بسوي تکامل به حرکت واداشت و ما را در صراط مستقيم خود رهنمون ساخت و همه پديده ها را به سوي هدفشان راهنمايي کرد تا از تعالي و تکامل متناسب با آفرينش خود برخوردار شوند.در اين تحقيق ما اولين وظيفه هر انسان را که عبارت از ايمان به ذات حضرت احديت و قدرت لا يزال الهي است به همراه مرتب آن و اثراتش  مورد بررسي قرار مي دهيم و اميد است همگان با بهره گيري از کتاب هدايتگر الهي (قرآن ) و معارف عميق ديني و اسلامي که حاصل زحمات انبياء و معصومين (عليهم السلام) بوده و از طريق عالمان و فقهاي بزرگوار ديني به نسل کنوني منتقل شده ، در راه رضاي حق تعالي قدم برداشته و از پويندگان راه حقيقت و بندگي خالق يکتا بوده باشيم ان شاءالله .

شاید کوتاهترین تعریفی را که برای ایدئولوژی بتوان ارائه داد آنست که بگوئیم :

ایدئولوژی نوعی خودآگاهی است .

            امید در سلامت روانی انسان نقش مهمی بر عهده دارد. امید، به زندگی انسان معنا می بخشد و هنگام هجوم مشكلات، ناملایمات، رنج ها و اندوه ها و مصایب و ناگواری ها، از فروپاشی روانی انسان جلوگیری می كند و مانع استیلای یأس و دل سردی بر انسان می گردد. بدون امید، زندگی، بی معنا، تلاش ناموجّه، و اضطراب و افسردگی حضور موجّه پیدا می كنند و سیاهی و تاریكی و ابهام افق آینده را می پوشاند. از این رو، امید ربطی به آنچه گذشته است ندارد، جز به لحاظ نتایج بعدی آن.از سوی دیگر، منشأ اصلی امید نیز لذت و شیرین كامی و راحتی است كه برای خود انسان حاصل شود، ولی بالعرض. این حالت به چیزهای دیگری هم نسبت داده می شود.برای مثال، گاهی توجه می كند به نعمتی كه باعث لذت و راحتی انسان خواهد شد و به آن نعمت دل می بندد و امیدوار می شود، و گاهی توجه می كند به كسی كه این نعمت را به وی می دهد و امیدش به اوست، یا به زمان و مكانی كه از آن نعمت بهره مند خواهد شد. در این صورت، می تواند امید خود را به آن زمان یا مكان نسبت دهد. ولی آنچه متعلّق اصلی و منشأ نخستین پیدایش این حالت در نفس انسانی است همان التذاذ و تمتّعی خواهد بود كه برای انسان فراهم می شود؛ یعنی علت آن، درونی و مربوط به خود انسان است.